روز ِ پس از روز كارنامه

خب البته خوانندگان ارجمند اين وبلاگ، پيش از اين هم نشان داده بودند كه يد طولايی در شرمنده كردن آقای اولدفشن دارند؛ اما اتفاقی كه در حاشيه و «كامنت»‌های هزارمين نامه افتاد، اگر بخواهم از ادبيات گزارش‌گران ورزشی استفاده كنم، در حكم بر جای گذاشتن حد نصاب‌های تازه بود. نويسنده اين يادداشت، اگر می‌توانست اين «ركوردشكنی»‌، و نيز ناتوانی‌اش در پاسخ گفتن به اين همه مهربانی را پيش‌بينی كند، بی‌ترديد انتشار هزارمين نامه‌اش را بی‌سروصداتر برگزار می‌كرد؛ و لابد اين كاری‌ست كه هنگام انتشار دوهزارمين نامه خواهد كرد- البته اگر طبع خودشيفته آقای اولدفشن، بتواند از دريافت اين‌همه حرف‌های قشنگ چشم بپوشد! اما حالا، در انتهای آن مرخصی شيرين، چه می‌توان گفت جز يك سپاس بزرگ و از ته دل، كه هيچ در قدوقواره آن‌همه واژه‌های لطف و مهر‌تان نيست، و اين اميد، كه در هزار نامه دوم، نشانه‌های بيش‌تری از رنگ‌‌ها و نورها و خط‌ها و سايه‌های نو در اين وبلاگ بيابيد. شاد باشيد.