خانه شميران - يك

a_day_that_is_dessert / flickr
*

خانه شميران با روزهای روشن و پچ‌وپچ كيف‌آور پسرهای محله پشت ديوارش، با لحظه‌های انباشته از موهبت‌های كودكی و نوازش‌های مادرانه‌اش، با دلهره‌های درونی و غصه‌هايش، با سخاوت‌های عيان و قساوت‌های پنهانی‌اش، با جشن و سرورهای زودگذر و ترديدهای ديرپايش، با خدم و حشم و ايل و تبارش، چون شكمی بارور، زير صاف‌ترين آسمان جهان نشسته است و پدر برای صدمين بار می‌گويد: «اين همان خانه‌ای است كه می‌خواستم؛ خانه من».
...
خانه شميران محور زندگی يك قبيله است و ما بچه‌های قد و نيم‌قد، خوشحال و بی‌خبر، پابه‌پای تبريزی‌های جوان قد می‌كشيم و دوام چمن‌های سبز و پرباری درختان ميوه را ابدی می‌دانيم.
هيچ‌كس در خانه شميران به رفتن و مردن آدم‌ها فكر نمی‌كند و من و مادر و حسن‌آقا و ديگران، زير چتر ساحر بزرگ، خود را مصون از گزند زمان و زخم سرنوشت می‌پنداريم...
::
گلی ترقی / دو دنيا / داستان «پدر» / انتشارات نيلوفر / چاپ اول / زمستان هزاروسيصدوهشتادويك
*
«خانه شميران» بخش تازه اين وبلاگ است. اما اگر بپرسيد كه اين «خانه شميران» چه‌گونه جايی‌ست؛ پاسخ خواهم داد كه «خانه شميران» جای خوب و بزرگی‌‌ست كه برای تماشای همه گوشه‌ها و كنارهاش بايد صبور باشيد...