سه سال

اگر اين يادداشت را با عبارت تكراری «سه سال پيش در چنين روزی...» آغاز كنم، ترديدی ندارم كه نيمی از خوانندگان حساس اين وبلاگ را از دست خواهم داد؛ و شما تاييد می‌كنيد كه از دست دادن نيمی از خوانندگان، آخرين چيزی‌ست كه يك وبلاگ به‌مرخصی‌رفته به آن نياز دارد (و اگر می‌بينيد كه به از دست دادن فقط نيمی از خوانندگان اشاره می‌كنم، به اين خاطر است كه از بخت بلند من و در زمان انتشار اين يادداشت، آن نيمه ديگر در سفر به سر می‌بَرَد!). اما خب، واقعيت اين است كه سه سال پيش در چنين روزی - بيست‌وسوم بهمن، اين وبلاگ بنا نهاده شد تا يك «آقای ازمُدافتاده»، گزارش روزانه‌ای از سرك كشيدن‌های خود در همه امور «عالم دنيا» در آن ثبت كند. حاصل اين سه سال، كارنامه‌ای‌ست كه از دوهزار و ششصد و شصت «پُست» تشكيل شده و گمان می‌كنم تعدادش آن‌قدر هست كه بتوان با ورق زدنش، درباره اين كارنامه قضاوت كرد. اما اگر در اين سومين سالگرد، چرخ‌های اين وبلاگ همان‌طوری نمی‌چرخد كه در دو سالگرد پيشين می‌چرخيد، اميد دارم دست‌كم اين يادداشت نشان دهد كه وبلاگ‌صاحاب، هم‌چنان همين دوروبر قدم می‌زند و هيچ‌جايی جز اين دوروبر ندارد كه در آن قدم بزند؛ و فعلا ً، فعلا ً، فعلا ً كارش اين است كه «فانوس»‌به‌دست به گوشه‌وكنار اين وبلاگ سر بزند و گاهی اين پيچ را سفت كند و گاهی آن مهره را روغن‌كاری... و آرزويش از اين قرار است كه خوانندگانش صبور و پاينده باشند.

يادداشتی درباره يك اتفاق عجيب و ساده

پيش از آن‌ كه خودم متوجه شوم، خواننده ارجمند و خوش‌حالی كه تيمش بازی قرمز و آبی امروز را برده بود، خبر داد كه مشكل عكس‌های اين وبلاگ، «خودبه‌خود» رفع شده و حالا همه عكس‌های چهار ماه آخر - كه از چهار هفته پيش «غيب» شده بود - را دوباره می‌توان ديد. خب، روشن است كه از بختی كه به من رو كرده بسيار خوش‌حالم؛ اما معنای واقعی عبارت «خودبه‌خود» ظاهراً اين است كه سايتی كه ميزبانی عكس‌ها را اين اواخر بر عهده داشت، بر مشكلات مالی يا فنی خود غلبه كرده و تمام اطلاعاتش را - دست‌كم فعلا ً - باز يافته است.
*
يادداشت قبلی را همين ديروز منتشر كردم؛ اما با اين تحول تازه، به نظر می‌رسد كه بايد به جای يك وبلاگ، درباره آينده دو وبلاگ تصميم بگيرم و اين يعنی يك دشواری مضاعف. تصميم اوليه‌ام اين است كه حالا، پس از چند هفته توقف اجباری، فرصت چند روزه‌ای هم برای ارزيابی تحولی كه «خودبه‌خود» رخ داده به خودم بدهم، و گام بعدی را درست‌تر و مطمئن‌تر بردارم. به اين ترتيب، وبلاگ «فانوس» (كه خودم دوستش دارم و دليل بی‌علاقه‌گی گروهی از خوانندگان نسبت به آن تا اندازه‌ای برايم مبهم است) دست‌كم تا مدتی - تا رسيدن به يك تصميم درست - ادامه خواهد يافت...
*
نشسته بودم و داشتم «كُری»‌های بامزه آبی‌ها و قرمزها را در گوگل‌ريدر می‌خواندم كه شهريار ِ «قرمز»، خبر پيروزی خودشان و حل مشكل عكس‌های وبلاگم را به من داد (آقا، تبريك و تشكر!). اما از آن‌جا كه خودم هوادار «ملوان» هستم، اميدوارم هم قرمزها و هم آبی‌ها (و به خاطر اشاره‌های اين يادداشت بايد بگويم: به‌خصوص آبی‌ها!) هم‌چنان خواننده و بيننده وبلاگ من باشند- چه فانوس باشد، چه اولدفشن؛ چه هر دو!

فانوس

F A N O O S

*

چهار هفته پيش، وقتی مشكلی اساسی برای بخشی از تصاوير اين وبلاگ پيش آمد، گمان می‌كردم كه فرصتی يك‌هفته‌ای برای ترميم آن كافی‌ خواهد بود. اما جدا از كوتاه بودن آن مهلت، راه‌حل‌های ديگری كه در همان يك ‌هفته به ذهنم رسيد كار را حتی مشكل‌تر هم كرد. وعده‌هايی كه در چند هفته گذشته برای «تعمير» اين وبلاگ دادم و نتوانستم به‌شان وفا كنم، همه به اين خاطر بود كه اميدوار بودم بتوانم از ميان راه‌حل‌های مختلف، يكی‌شان را انتخاب كنم و بر آن اساس به كار اين وبلاگ سروسامان دهم. اما در نهايت به اين نتيجه رسيدم كه در اين دو ماه پايانی سال، كه وقت و توان كم‌تری نسبت به روزهای ديگر سال دارم نمی‌توانم درست‌ترين تصميم را بگيرم. بنابراين با پوزش دوباره از خوانندگان ارجمندی كه در اين چند هفته به اين‌جا سر زدند و آن را به‌روز نيافتند، وعده تازه‌ای درباره ترميم اين وبلاگ نمی‌دهم و موعدی را مشخص نمی‌كنم؛ و منتظر فراغتی می‌مانم كه امكان انتخاب درست را برايم فراهم كند. تا آن روز، وبلاگ فانوس را به‌عنوان وبلاگ جايگزين، به‌روز خواهم كرد.

*
و يك نكته: اگر مشكلی پيش نمی‌آمد، بيست‌‌وسوم بهمن امسال، ده روز ديگر، بايد در همين‌جا يادداشت سومين سالگرد برپايی اين وبلاگ را منتشر می‌كردم. خب ظاهراً بخت اين كار با من يار نبود...