كفش‌هايم كو؟ - دوازده

كفش‌هايی كه بر رويه‌‌شان نوشته‌ای كار شده، يا حتی تمام سطح‌شان را – منظم يا نامنظم – نوشته‌ها پوشانده است، كم نيست؛ چندين نمونه از آن‌ها در همين وبلاگ و همين بخش هم منتشر شده است. اما اين‌يكی، رويكرد شگفت‌انگيزی به نوشته روی كفش دارد- دو واژه‌ای كه در كاربرد عادی و روزمره‌شان، دلالت می‌كنند بر نوع و طبقه‌بندی كفش، از اين وظيفه و جای‌گاه آشنا و پيش«‌پا»‌افتاده‌ رهايی می‌يابند، تا با نقش بستن بر رويه و تارك همان نوع كفش، ارزش و اعتباری بيابند هم‌‌سان «عنوان افتخاری» يا چيزی مثل «لقب‌»‌هايی كه يك پادشاه يا ملكه امپراطوری به اشراف‌زاده‌ای اعطا می‌كرده است؛ با اين تفاوت كه اين‌جا، طراح ناديده و ناشناخته ما، در هيئت پادشاه يا ملكه‌ای خوش‌قلب (كه به جای رفتن به شكار گوزن، می‌نشيند و چای می‌نوشد و با پيشكارش درباره آخرين نمايشگاه گالری تِيت حرف می‌زند)، لقب و عنوان را به «نجيب‌زاده»‌هايی می‌بخشد كه فقط به اندازه خريدن يك كفش راحتی پول در جيب دارند.
*
نكته: در حاشيه «هزارمين نامه» اين وبلاگ، كامنتی از خواننده‌ای ارجمند دريافت كردم كه پس از اظهار لطف نسبت به نويسنده اين يادداشت، نظر انتقادی خود را هم اضافه كرده بودند كه بخش «كفش» و «جواهر» را به اندازه بخش‌های ديگر، حامل ارزش‌های هنری نمی‌دانند. خب، امروز مايلم در كنار اين كفش بايستم، دستانم را بر سينه حلقه كنم، سرم را بالا بگيرم و نظر ايشان را يك‌بار ديگر جويا شوم و اميدوار باشم روزی كه موهبت و توانايی تغيير عقيده (همين عقيده‌های كوچك) و ابراز آن، بين آدمی‌زاده‌گان تقسيم می‌شده، ايشان دير نرسيده باشند.