Advertising as ART - 204

PSP

*

خب، اعتراف می‌كنم كه هميشه با حسی آميخته با شگفتی، ناباوری و حتی كمی حسادت به حرف‌های دوستان و همكاران جوان‌ترم گوش سپرده‌‌ام كه از شيفتگی‌شان نسبت به «بازی»(گيم)‌ها گفته‌اند و خاطره‌ها تعريف كرده‌اند: از اين كه آن‌يكی بازی را تا كدام مرحله پيش رفته‌اند و در آن‌يكی ديگر، چند امتياز گرفته‌اند. اين كه وقتی شنيده‌اند نسخه جديد يك بازی منتشر شده، چه التهابی داشته‌اند كه به دستش بياورند و در مراحل دشوار بازی‌ها، با چه مشقتی رمز و شيوه عبور به مرحله بالاتر را يافته‌اند. اما «بازی»‌ها هرگز در دايره علايق خود من نبوده‌ است؛ به همين خاطر با اصطلاح‌ها، نشانه‌ها و فرهنگ‌شان چندان آشنا نيستم؛ كه نتيجه‌اش مثلا ً می‌شود اين، كه مفهوم تعدادی از آگهی‌های (لابد برای من) غريب ِ پلی‌استيشن را نمی‌فهمم. اگرچه در عين حال اين نكته را دريافته‌ام كه بسياری از آن‌ها اصولا ً «فهميدنی» نيستند، و صرفا ً فضايی سحرآميز و فانتزی خلق كرده‌اند.
... و حالا، تازه‌ترين آگهی پلی‌استيشن (كه در محدوده درك و دريافت من هم هست!) با چنان طنز و تخيل بانشاطی درآميخته است كه می‌تواند چند ساعتی حال آدم را خوب كند: «بازی» آن‌قدر جذاب است كه به هيچ قيمتی (و در هيچ موقعيتی!) حاضر نخواهيد شد حتی برای يك لحظه دست‌تان را از دستگاه جدا كنيد؛ و پليس هم اين را فهميده است! يك شاهكار!