هيچ بازار نديده‌ست چنين كالايی - سيصد و نود

تبليغ و درخواست كمك يك مؤسسه خيريه حمايت از بی‌خانمان‌ها در بريتانيا، در روزهای سرد و برفی.
*
راستش را بگو مادربزرگ! تو هيچ نقشی در طراحی اين آگهی نداشته‌ای؟ می‌دانم آن بالا نشسته‌ای و داری نگاهم می‌كنی و می‌خندی و قصد نداری پاسخم را بدهی. دست‌كم به من بگو چند سال پيش بود؟ چهل سال؟ يادت هست آن روز صبح كه از خواب برخاسته بودم و حياط خانه‌ را پوشيده از آن‌همه برف ديده بودم و بالا و پايين پريده بودم از ذوق (نمی‌دانم از شوق برف‌بازی يا از شادی تعطيل شدن مدرسه). و تو، بی‌آن‌كه توی ذوقم بزنی، آرام و نگران با خودت زمزمه كرده بودی، اما طوری‌كه بشنوم و از پس اين‌‌همه سال يادم نرود، به من توجه داده بودی كه همين برف سفيد و شاد، چه سختی‌ها و مشقت‌ها برای تنگدستان شهر به دنبال خواهد داشت. و همان نجوای كوچك، كه منش و تربيت ماندگاری برجای گذاشت، آن‌چنان فراموش‌نشدنی‌ بوده كه وقتی اين آگهی را ببينم ياد تو و نقش احتمالی تو در خلق آن بيفتم... قول می‌دهم به هيچ‌كس نگويم كه افتاده‌ای توی كار تبليغات؛ راستش را بگو «بلقيس‌ماما»! راستش را بگو «يادت‌به‌خير»!