دومين سالگرد

با مجموعه «پُست»‌های امروز، دومين سال برپايی اين وبلاگ پايان می‌يابد. گمان می‌كنم دو سال، آن‌قدر طولانی هست كه حالا ديگر بتوان از استمرار و تداوم، و برجا گذاشتن يك سابقه سخن گفت؛ به‌ويژه اگر در همين دوره زمانی بيش از هزاروپانصد و شصت پُست (به‌طور ميانگين كمی بيش از دو پُست در روز) در آن منتشر شده باشد. اما غير از يك راز بامزه (و خب، طبعا ً ناگفته) كه در پَس برپايی اين وبلاگ هست و درباره‌اش در يادداشت صبح چهارشنبه - يادداشت آغاز سومين سال - خواهم نوشت، می‌خواهم به دغدغه و مدعايی اشاره كنم كه سبب شكل گرفتن اين وبلاگ شد. دغدغه‌ و پرسشی از اين قرار، كه تا چه حد می‌توان سنت عزيز «نق زدن» را كنار گذاشت، و با در نظر داشتن همه ملاحظه‌ها و رعايت‌ها، محيط مطبوعی ساخت برای تماشای دستاوردهای دست و ذهن خلاق آدم‌هايی از سراسر جهان؛ و بر آن «ملاحظه‌ها و رعايت‌ها» تاكيد می‌كنم، چون انگار مضمون بسياری از نق زدن‌ها، و بهانه بسياری از تنبلی‌هاست؛ ملاحظه‌هايی كه در عمر دو ساله اين وبلاگ، سبب كنار گذاشتن صدها اثر در همه بخش‌ها و چشم پوشيدن از انتشارشان شد، اما نكته اين‌جاست كه با اين‌همه، هيچ‌گاه دست خود را از آثاری كه هم تماشايی و هم منطبق بر رعايت‌ها باشند خالی نيافتم. و حالا، در پايان سال دوم، اگر قرار باشد قضاوتی درباره اين وبلاگ شكل بگيرد و به كارنامه‌اش نمره‌ای داده شود، دلم می‌خواهد از زاويه همان دغدغه و پرسش باشد؛ اگرچه راه بر قضاوت‌هايی از زاويه‌های ديگر هم بسته نيست...
و فقط می‌ماند يك تشكر بزرگ و اساسی و يك‌جا، از همه لطف‌هايی كه در اين دو سال، نسبت به اين وبلاگ‌صاحاب ابراز داشته‌ايد و به‌جا آوردن حق سنگين آن، بر دوشم مانده بود.