روز كارنامه
گاهی‌وقت‌ها، پست‌هايی هست كه هنگام انتشارش، «وبلاگ‌صاحاب» دلهره‌ای دارد شبيه دلهره قديمی ِ رفتن به مدرسه در «روز كارنامه»: خانم‌های ارجمند، آقايان گرامی! اين، هزارمين «نامه» اين وبلاگ است؛ وقت خوبی برای داوری.
...
خب، رسم ديرين اين ديار در چنين مناسبت‌هايی اين‌گونه است كه با اشاره به دشواری‌های جان‌فرسای كار، از «دلگرمی‌های بی‌دريغ شما ياران و همراهان وفادار» سخن به ميان می‌آيد، «كه اگر نبود، هيچ اميدی به تحمل آن سختی‌ها و تداوم كار و رسيدن به اين نقطه هم نبود». اما من اين دوروبر، پيرامون اين وبلاگ، با آن‌همه خواننده رند و زيرك، كسی را نمی‌شناسم كه خريدار اين‌جور داستان‌های احساساتی باشد و آن را جدی بگيرد. پس اجازه دهيد قصه بامزه‌تری برای‌تان تعريف كنم؛ اصلا ً بياييم فرض كنيم كه پانصد و شصتوپنج روز پيش، در يكی از روزهای ميانی زمستان هشتادوپنج، آقای اولدفشن اين وبلاگ را فقط با چنين هدفی بنا كرد تا پانصد و شصتوپنج روز بعد، در ميانه يك روز جمعه، هزارمين «نامه»اش را منتشر كند، و آن‌وقت يك هفته برود مرخصی، و هيچ كار نداشته باشد جز اين‌كه بنشيند و «تبريكات صميمانه» بخواند. گمان می‌كنم اين قصه، با تصويری كه از آقای اولدفشن (با آن دل خجسته‌اش!) در ذهن داريد، بيشتر جور در می‌آيد؛ حتی اگر هيچ نشانی از واقعيت و هيچ نسبتی با دلهره‌های «روز كارنامه» نداشته باشد.
...
و، هزارمين «نامه» اين وبلاگ را - هم‌چون همه آن نهصد و نود و نه تای پيشين - تقديم می‌كنم به جان‌های شيفته‌ای كه در اشتياق كشف رنگ‌‌ها و نورها و خط‌ها و سايه‌های نو، به اين وبلاگ هم سرك می‌كشند؛ و خب، چه خوشبختم من كه انگار گاهی‌وقت‌ها، دست‌خالی هم باز نمی‌گردند...
...
خب، رسم ديرين اين ديار در چنين مناسبت‌هايی اين‌گونه است كه با اشاره به دشواری‌های جان‌فرسای كار، از «دلگرمی‌های بی‌دريغ شما ياران و همراهان وفادار» سخن به ميان می‌آيد، «كه اگر نبود، هيچ اميدی به تحمل آن سختی‌ها و تداوم كار و رسيدن به اين نقطه هم نبود». اما من اين دوروبر، پيرامون اين وبلاگ، با آن‌همه خواننده رند و زيرك، كسی را نمی‌شناسم كه خريدار اين‌جور داستان‌های احساساتی باشد و آن را جدی بگيرد. پس اجازه دهيد قصه بامزه‌تری برای‌تان تعريف كنم؛ اصلا ً بياييم فرض كنيم كه پانصد و شصتوپنج روز پيش، در يكی از روزهای ميانی زمستان هشتادوپنج، آقای اولدفشن اين وبلاگ را فقط با چنين هدفی بنا كرد تا پانصد و شصتوپنج روز بعد، در ميانه يك روز جمعه، هزارمين «نامه»اش را منتشر كند، و آن‌وقت يك هفته برود مرخصی، و هيچ كار نداشته باشد جز اين‌كه بنشيند و «تبريكات صميمانه» بخواند. گمان می‌كنم اين قصه، با تصويری كه از آقای اولدفشن (با آن دل خجسته‌اش!) در ذهن داريد، بيشتر جور در می‌آيد؛ حتی اگر هيچ نشانی از واقعيت و هيچ نسبتی با دلهره‌های «روز كارنامه» نداشته باشد.
...
و، هزارمين «نامه» اين وبلاگ را - هم‌چون همه آن نهصد و نود و نه تای پيشين - تقديم می‌كنم به جان‌های شيفته‌ای كه در اشتياق كشف رنگ‌‌ها و نورها و خط‌ها و سايه‌های نو، به اين وبلاگ هم سرك می‌كشند؛ و خب، چه خوشبختم من كه انگار گاهی‌وقت‌ها، دست‌خالی هم باز نمی‌گردند...
