...

يك. دو هفته ديگر، اين وبلاگ دوساله می‌شود. خوانندگانی كه در اين دو سال، آرام آرام و بيش‌تر در سكوت، به دور آن گرد آمده‌اند، حالا ديگر حلقه بزرگی را شكل داده‌اند. از اين جمع، گروه كوچكی را به اسم و رسم می‌شناسم، اما گروه بسيار بزرگ‌تری از خوانندگان، با همه حضور محسوس‌شان، در ميان دوستان ناديده و ناشناخته‌ام جای گرفته‌اند. تجربه حضور در ميان اين حلقه، اگرچه خوشايندترين اوقات زندگی‌ام را فراهم كرده، اما اجازه دهيد حالا ديگر پنهان نكنم كه به خاطر تعريف و تلقی سفت‌ و سختی كه از وبلاگ دارم، و نيز وسواس‌ها و كارها و مشغله‌های ديگر، وظيفه به‌روز كردن مستمر و منظم آن، گاهی‌وقت‌ها - به‌ويژه اين اواخر - با خستگی‌هايی همراه شده است كه تاكنون حرفی از آن به ميان نياورده‌ بودم. و خب، اشاره ناگهانی هفته پيش به احتمال يك «مرخصی اساسی‌‌»، حاصل يكی از همان لحظه‌های خستگی بود، درحالی كه حتی همان مرخصی كوتاه يك‌هفته‌ای هم نه برای استراحت، بلكه به خاطر درگير شدن در يك كار سنگين مطبوعاتی كارسازی شده بود. اما اشاره آن روز، كامنت‌هايی به دنبال داشت كه نشان می‌داد جای يك توضيح، در حاشيه آن خالی‌ست؛ و من اميدوارم كه اين يادداشت، از پس آن توضيح برآمده باشد. خب؛ حالا قرار است چه اتفاقی بيفتد؟ هيچ! دست كم تا صبح بيست‌و‌سوم بهمن / يازدهم فوريه و انتشار يادداشت سالگرد، چرخ اين وبلاگ مثل گذشته خواهد چرخيد؛ اما شايد آن روز و در آن يادداشت از تغييرهای كوچك و موقتی خبر بدهم كه با به‌كار‌بستن آن‌ها، بتوان كمی از خستگی‌ها كاست و مانع بروز يك «مرخصی اساسی» شد؛ اگرچه هميشه و در هر حال بد نيست كه خوانندگان يك وبلاگ - هر وبلاگی - در نظر داشته باشند كه وبلاگ‌صاحاب هم به هر حال آدم است؛ و آدم اگر آدم باشد، خستگی هم گاهی‌وقت‌ها - و بلانسبت - روی شاخ‌اش است!
دو. اما آن كامنت‌ها! خب، وقتی يك وبلاگ‌صاحاب از احتمال رفتن به «مرخصی اساسی‌» حرف می‌زند، دريافت كامنت‌هايی كه از علاقه‌ گروهی از آدم‌ها به وبلاگش حكايت می‌كند و از او می‌خواهد چنين نكند ممكن است خوشايند (و در عين حال به خاطر محدود كردن آزادی‌ آدم‌ها، نگران‌كننده) به نظر برسد، اما كامنت كوتاه و صريح و دو‌كلمه‌ای «برو بابا.» قطعا ً يك كامنت دل‌پذير است، چرا كه چشم‌اندازی ترسيم می‌كند كه در آن، «بابا»‌يی كه وبلاگ‌صاحاب باشد، می‌تواند اين اميدواری را در سر بپروراند كه روزی - بدون نگرانی، و البته بدون هيچ بدرقه‌كننده‌ای - به مرخصی دلخواهش «برود». به خاطر همه كامنت‌های سرشار از لطف و مهر و «تهديد»تان ممنونم؛ اما خب، آن كامنت دوكلمه‌ای، از اساس چيز ديگری بود برای خودش!