برای سال كه نو می‌شود

كتاب «سبز پری» پرويز دوائی را در دست می‌گيرم، آرام ورق می‌زنم، واژه يادداشت می‌كنم؛ گاهی‌ يكی، گاهی‌ چندتا كنار هم.
*
آفتاب، نور، عطر سوسن و اسفند، راه‌های خرم، باغ‌‌ بچه‌گی‌ها، بوته‌های نرم و مهربان، گليم، بام‌های سفال، باد، برگ، بلور، آب، قطره‌های آب لای علف‌‌ها، درخت، آواز سهره، سحر، كبوتر، آهو، انگور، چراغ، ستاره، به‌اندازه و ملايم، بخشوده و پاكيزه، با حجب و اشتياق، به ‌قدر و عزت اين‌همه قشنگی، ... اين‌جا كنارم بنشين.
*
اين‌ها را نوشتم تا وقتی می‌گويم «سال نو مبارك»، پيش‌تر، بيش‌وكم گفته باشم كه دارم از چه‌جور آرزويی حرف می‌زنم.
*
خانم‌های ارجمند، آقايان گرامی؛ سال نو مبارك.