قطار يك روز خواهد آمد - يك

«سينيورا! بين اتريش و ايتاليا، در بخشی از كوه‌های آلپ،
در قسمت بسيار پرارتفاعی از آن و با شيبی باورنكردنی،
جايی هست به نام سِمِرينگ. آدم‌ها آن‌جا در آن بلندی‌
خط‌‌آهنی ساختند تا وين و ونيز را به هم ارتباط دهد.
آن‌ها اين خط را پيش از آن‌كه قطاری در كار باشد
تا مسير را بپيمايد، بنا كردند. آن‌ها دست به ساختنش زدند
زيرا باور داشتند كه قطار يك‌روز خواهد آمد.»
*
از ديالوگ‌های فيلم «زير آفتاب توسكان»، ساخته اُدری ولز
*
خب، انگار افزودن يك بخش تازه پس از بازگشت از تعطيلات
(و نه لزوما ًً سفر)، دارد بدل به يكی از سنت‌های اين وبلاگ می‌شود.
اين‌يكی، كوششی‌ست از سر كنجكاوی برای يافتن راه‌هایی متفاوت
در بازنويسی و ثبت يك عبارت واحد: «قطار يك‌روز خواهد آمد».
كوششی كه جز چند گام نخستش، چيزی از مسيرش
برای خود من هم روشن نيست؛ فرض كنيد يك‌جور سپردن خود
به راهی‌ست كه مقصدی ندارد جز پيمودن پرهيجان همان راه.
اصلا ً دنيا را چه ديده‌ايد! شايد از درون همين بخش، وبلاگ تازه‌ای
متولد شود تا ايده‌های اجراشده صدها نفر در آن انتشار يابد.