ماه پنهان است - چهار

يك. ديشب كه با خانم «سين» تلفنی حرف می‌زدم، تعريف می‌كرد كه ديروز (سه‌شنبه) در محل كارش - كه مؤسسه بزرگی‌ست برای «برنامه‌نويسی»، با ده‌ها كارمند تحصيل‌كرده دانشگاه - وقتی حرف از انتخابات آمريكا به ميان آمده، يكی از خانم‌ها گفته است كه اگر امكان رای دادن می‌داشت، به كانديدايی رأی می‌داد كه مصمم به بمباران ايران باشد! از خانم «سين» پرسيدم؛ آيا اين خانم آن‌قدر در اين نظرش جدی هست كه بداند كدام‌يك از كانديداها ممكن است چنين كند؟ پاسخ داد؛ با شناختی كه از ايشان دارم، تصور نمی‌كنم اصولا ً مواضع كانديداها را آن‌چنان دنبال كرده باشد كه چيزی در اين‌باره بداند. پرسيدم؛ ساير هم‌كاران چه‌طور؟ گفت؛ بقيه هم، از نظر نگاه به جهان و پيرامون خود، كم‌وبيش مثل همين خانم‌اند. خب، گمان نمی‌كنم چيزی خوف‌ناك‌تر از چنين تجربه‌ای باشد كه آدمی‌زاد، در حين راه رفتن در پياده‌رو‌های شهر، مدام با خودش فكر كند كه كدام‌يك از اين آدم‌های معقول و مرتبی كه از كنارش رد می‌شوند، با آرزوی پيروزی كانديدايی در انتخابات آمريكا به خواب می‌روند، كه آرزوی بمباران ايران را در سر دارد...
دو. صبح چهارشنبه است. برای خانم «سين» پيام می‌فرستم كه به هم‌كاران تحصيل‌كرده‌اش بگويد كه به نظر نمی‌رسد نتيجه انتخابات آمريكا، با نشانه‌های آشكاری از عقلانيت كه در آن ديده می‌شود، چندان در راستای آرزو‌های ماليخوليايی آن‌ها باشد.
سه. خب، چه‌وقتی بهتر از امروز، برای نيمه‌كاره گذاشتن مرخصی و بازگشتن به سر «كار»؟