ماه پنهان است - ده

به‌تان نگفته بودم: در يكی از آخرين روزهای سال پيش، دوروبر ساعت بيست‌ودو، سرنوشت چنين مقدر كرده بود كه دو كيف‌قاپ كم‌اقبال، احتمالا ً به قصد تعارضی معرفت‌شناسانه در باب حق مالكيت خصوصی اين‌جانب، تلاشی جدی به خرج دهند تا مگر كيف دستی‌ام را از آن خود كنند و به نام خود سند بزنند. خب، واقعا ًً نمی‌دانم نافرجام ماندن آن كوشش چه تحولی را در زندگی و جهان‌بينی آن‌ها رقم زد، يا اساسا ً برای شام آن شب‌ چه فكری كردند، اما حاصل آن تجربه برای من به‌سادگی چنين بود كه از صبح فرداش، و پس از چند دهه، حمل كيف دستی به‌يك‌باره از زندگی من كنار نهاده شد. و حالا، در ميانه اين بهار، دارم با خودم فكر می‌كنم كه اگر سبك‌باری حاصل از ترك آن عادت نبود، آيا از هوای كم‌ياب اين روزهای تهران، حظی هم نصيب من به شكل پياده‌روی‌های دست‌درجيب می‌شد؟
گمان نمی‌كنم.