يادتان هست همين روزهاي سال پيش را؟ وسال‌هاي پيش و پيش‌تر را؟ كه وقت نو شدن سال، به هم گفته بوديم "سال نو مبارك". يادتان هست؟ و حالا... روزهاي رفته اين سال را نگاه مي‌كنيم و چيزي در آن نمي‌يابيم كه چندان مبارك بوده باشد. اما ما كه قرار نيست از پا بنشينيم. ما كه مبارك بودن روز‌هاي‌مان را حق‌مان مي‌دانيم، ما كه خود را كم از آن نمي‌دانيم كه روز‌هاي‌مان متبرك باشد، اين روزها، بار ديگر، بارها آرزوي‌مان را تكرار خواهيم كرد، و تكرارمان را مكرر خواهيم كرد... تا كه حق‌مان را از جان جهان بستانيم، آن‌سان كه شكوفه‌ها اين روزها حق شكوهمند رستن را: سال نو مبارك
ششم فروردين (برابر با بيست‌وششم مارس)، خانمي در وبلاگ خود، به دستاوردش از "سه‌چهار روز چرخیدن در خطه سرسبز شمال وطن گرامی دق‌آور" اشاره كرده بودند، كه بخش عمده‌اش چنين بود: "کاش می‌شد یک جاروبرقی بزرگ داشته باشم، و همه دشت‌ها را، دریا را، جنگل‌ها را، همه همه زمین را از شر این همه آشغال و نخاله و کیسه‌های پلاستیکی سیاه‌و‌سفید و بطری‌های لعنتی نوشابه و پوست پرتغال‌های حال‌به‌هم‌زن، خلاص کنم" (اين‌كه ايشان، پرتقال را نوشته‌اند پرتغال، به حساب شدت عصبانيت‌شان بگذاريد). اما اين يادداشت را، كامنت به‌تاخيرافتاده من بدانيد بر آن نوشته: آگهي را يك گروه دوستدار طبيعت منتشر كرده است. نوشته متن آگهي مي‌گويد: "متاسفانه ساحل نمي‌تواند خود را پاك‌سازي‌كند". آگهي به مناسبت بيست‌وسه، بيست‌وچهار و بيست‌وپنج مارس كه روزهاي (جهاني؟) پاك‌سازي طبيعت هستند انتشار يافته است، يعني درست در همان روزهايي كه اين خانم جوان در سفر خطه سرسبز شمال وطن گرامي دق‌آور بوده‌اند
