Advertising as Art - 5

ديروز در يكي از مراكز كامپيوتري شهر، درست مثل بچه‌اي كه برده باشندش به يك فروشگاه بزرگ اسباب‌بازي، مي‌ايستادم در برابر هر ويترين، و مبهوت به آن همه وسايل كوچك و بزرگ ديجيتال نگاه مي‌كردم. اين را همين ابتدا گفتم كه گمان نرود كه با مظاهر دنياي جديد ميانه‌اي ندارم. اما اصل موضوع: در نخستين دقايق سال تازه، همه مي‌دانستيم كه ممكن است ارسال پيام كوتاه با تلفن همراه‌مان با مشكل روبه‌رو شود (گرچه چندان هم نشد). اين هجوم به ارسال تبريك سال نو به اين شيوه، به شكل تاسف‌آوري بار ديگر به يادم آورد كه بسياري از ما، مدت‌هاست كه ديگر انتظار دريافت پاكتي حاوي يك كارت پستال سال نو (يا كاغذي حامل هر نوشته ديگر) را نداريم. اين فراموشي در اين‌جا، شايد حتي شديدتر از جاهاي ديگر دنيا باشد كه وسايل ارتباطي جديد را، آسان‌تر و بهتر در اختيار دارند. اين مقدمه را نوشتم تا بي‌مقدمه نرفته باشم سراغ معرفي آگهي تبليغاتي شركت پست استراليا براي تشويق مردم براي ارسال نامه‌هاي بيش‌تر(مشخص است كه پست استراليا، فقط به خاطر افزايش درآمد، اين آگهي را منتشر نكرده است): "اگر واقعا مي‌خواهيد با بعضي آدم‌ها تماس داشته باشيد، برايشان نامه بنويسيد". ... و مي‌دانم كه نتوانسته‌ام معادل مناسبي براي واژه انگليسي "تاچ" (و همه احساسي كه در آن نهفته)، در ترجمه پيشنهادي‌ام براي متن آگهي ارائه دهم. پيشنهاد بهتري نيست؟