كتاب‌هايم را ورق می‌زنم - بيست‌ودو

سيمين می‌گويد: در سال‌های جوانی، قصه‌ای ترجمه كرده بودم. اسم نويسنده يادم نيست. ماحصل كلام يادم است كه اين بود: اگر تو در يك شب تاريك و سرد زمستانی، يك فانوس روشن زير كتت، روی قلبت پنهان كرده باشی، نه از سرما می‌لرزی، نه از تاريكی می‌ترسی و نه از تنهايی می‌هراسی.
اين اشاره بايستی فرخنده را آرام كرده باشد، اما فرخنده ناگهان از جا در می‌رود، مشت به ميز جلويش می‌كوبد و داد می‌زند: زن گريه كن. مراد پاكدل و هستی نوريان اين صحنه را ساخته‌اند تا اشك ترا در بياورند، چرا گريه نمی‌كنی؟ عشق و اميد و اعتماد‌به‌نفس، هر سه‌شان يك لقمه شدند، جلو سگ افتادند و سگ بلعيدشان، و خودش می‌گريد؛ به زاری ِ زار.
سيمين دست به كيفش می‌برد و هستی خداخدا می‌كند كه مبادا سيگاری در بياورد و به لب بگذارد. هرچند تابه‌حال نديده است كه سيمين سر كلاس سيگار بكشد. سيمين يادداشت‌های مربوط به درس را از كيفش درمی‌آورد و روی ميز می‌گذارد، و هستی نفس راحتی می‌كشد. سيمين تامل كرده تا فرخنده اشك‌هايش را ببارد. رو به كلاس می‌گويد: يكی‌تان برود برای فرخنده يك ليوان آب سرد بياورد. بعد می‌گويد: فرخنده آرام بگير. چرا می‌خواهی من گريه كنم؟ چرا بايد به شما درس زبونی و ضعف نفس بدهم؟ گريه‌ها را بگذاريد برای خلوت‌های‌تان. فكری می‌كند و می‌گويد: تو هوشياری؛ خوب فهميدی چه گفتم. اميد و عشق و اعتمادبه‌نفس- كليد رمز همين سه‌تاست.
*
جزيره سرگردانی / سيمين دانشور / انتشارات خوارزمی / چاپ اول / شهريور هزار و سيصد و هفتادودو