دوهزار

«داشتم فكر می‌كردم اولدفشن ما در اين روزها بی‌خيال همه‌چيز است كه مطلب جديد و آگهی غذای سگ می‌گذارد؟ دروغ نگويم غير از فكر كردن، عصبانی هم شده بودم. اين نوشته، آب سردی بود بر من، بر عصبانيت من».
*
اين كامنتی‌ست كه دو روز پيش، از خواننده‌ای ناشناس دريافت كرده‌ام؛ درست در زمانی‌كه - در كنار افكار آشفته ديگر - به اين فكر می‌كردم كه برای دوهزارمين پست اين وبلاگ چه بايد بنويسم. «اين نوشته»‌ای هم كه خواننده ارجمند به آن اشاره می‌كند همان نامه‌ای‌ست كه در پاسخ يك دوست نگران نوشته و سپس با تغيير چند واژه و تعبير، در همين وبلاگ منتشر كرده بودم تا توضيح واضحاتی دهم در اين‌باره كه چرا به مدت چند روز وبلاگ را به‌روز نكرده‌ام، آن هم بی‌خبر. اما آن كامنت، نكته‌ای را در ذهنم برجسته‌ كرد كه نه از آن بی‌خبر بودم نه به آن بی‌اعتنا- اين‌كه اين وبلاگ خوانندگانی دارد كه به هر دليل، ممكن است از من ناخشنود يا حتی عصبانی باشند؛ بدون آن‌كه اين بخت را داشته باشم كه «آب سرد»ی خشم‌‌شان را فرو نشانده باشد. می‌دانم كه برای برخی از آن ناخشنودی‌ها پاسخی دارم؛ اما برای برخی ديگر - مثلا ً نامه‌هايی كه نتوانسته‌ام پاسخ دهم - گمان نمی‌كنم به‌آسانی پاسخی بيابم. پس اجازه دهيد در يادداشت «دوهزارمين پست» فقط به اين نكته اشاره كنم كه رساندن عدد پست‌های يك وبلاگ به دوهزار، هيچ اسباب سرفرازی نخواهد بود اگر آدم‌های نازنينی را از خود رنجانده باشی و همت پوزش خواستن از آن‌ها را هم در خود سراغ نكنی. اين دوهزارمين پست اين وبلاگ و حامل فروتن همان پوزش است.