چاپ عصر - صد و پنجاه‌ويك

peterbaker / flickr
*

ما را به خلوت‌تان راه ندهيد. از سكوت‌تان چيزی نكاهيد. از تنهايی‌تان چشم نپوشيد. به انزوای‌تان تَرَك نياندازيد. به ما نگوييد به كجای جهان چشم دوخته‌ايد. از جهانی كه پشت سر گذاشته‌ايد حرفی نزنيد. اشكی نهان اگر بر چشم داريد يا بر گونه، يا اگر لبخند كوچكی بر لب، هر ذره‌اش راز مگوی شماست؛ ما بر آن نيستيم تا بدانيم از كجا می‌آيد. رخنه به كُنج و حريم‌تان را در سر نداريم. اندوه و جراحتی اگر در دل جا داده‌ايد، كوه‌هايی اگر بر دوش می‌كشيد، از آن‌ها پرسش نمی‌كنيم؛ در اين قرار و وقوف و طمانينه و رهايی هم كه يافته‌ايد سرك نمی‌كشيم. ما قول می‌دهيم. ما ساكت می‌مانيم. ما حرمت نگه می‌داريم. ما فاصله می‌گيريم. ما چند قدم دورتر، پشت سرتان می‌ايستيم و خود را به‌تمامی در رمزوراز غريبی غرق می‌كنيم كه دارد آرام آرام در اطراف‌تان منتشر می‌شود. شما برنگرديد؛ ما نگاه می‌كنيم.