ماه پنهان است - شش

نه كه كم‌داشتن‌های‌مان كم‌ بود، ‌يكی‌ديگر هم آذين در دامان‌مان گذاشت. حالا ديگر خوب می‌شود ديد كه اين‌بار، باز يكی از آن «لوس‌بازی»‌های هميشگی‌اش نيست كه می‌نوشت «اين‌جا ديگر نخواهم نوشت» و می‌گذاشت و می‌رفت؛ اما چند هفته می‌گذشت و دل‌تنگ می‌شد و دوباره بازمی‌گشت- اين‌بار ديگر روشن است كه «لحظه»‌اش با هيچ نوشته تازه‌ای به‌روز نخواهد شد. خب، اتفاق آشنايی‌ست؛ هرچندوقت يك‌بار، يكی از ما، همه دليل‌هايش را از دست می‌دهد و دست از نوشتن برمی‌دارد و وبلاگش را به خاطره‌ها می‌سپارد. اما آن دلايل و اين اقدام، گاهی آن‌چنان شخصی و خصوصی‌ست كه حتی اگر شماره‌اش را در تلفن همراهت داشته باشی، باز ترجيح می‌دهی تماسی نگيری و حرفی نزنی (اصلا ً مگر چيزی هم می‌شود گفت؟) و فقط بكوشی كه دركش كنی؛ كاری كه گمان نمی‌كنم برای هيچ وبلاگ‌نويسی دشوار باشد!
*
يادت هست؟ روزی كه نخستين «ماه پنهان است» را نوشتم، كامنت گذاشتی كه «جای اين "ماه پنهان است" چه خالی بود آقای الدفشن عزيز». و من دارم فكر می‌كنم كه اگر اين «ماه پنهان» را نداشتم، كجا می‌توانستم بنويسم كه جای «لحظه» را هميشه خالی خواهيم كرد و از ياد نخواهيمش برد؛ اما هم‌چنان دل‌مان به سوسوی چنين اميدی خوش است كه آن اشتياق پرتب‌وتاب برای نوشتن هرگز خاموش نخواهد شد و روزی، دوباره، جايی ديگر، نوشته‌هايت را خواهيم خواند.
*
بگرد، موسيقی گوش كن، كتاب بخوان، فيلم ببين و دست‌كم دل من يكی را بسوزان كه صدها فيلم از «آقا داريوش» گرفته‌‌ام و فرصت نكرده‌ام ببينم‌شان!