ماه پنهان است - هفت

چه در آن‌چه خوانده‌ام؛ چه بی‌گمان در نوشته‌هايی كه نخوانده‌ام، و چه اگر به نمايشگاهش می‌رفتم در پچپچه‌های شيفته‌وار آدم‌ها هم لابد می‌شنيدم، همه ستايندگان كارهای تازه رضا كيانيان، آن‌ها را «شبيه نقاشی» توصيف كرده‌اند. خود آقای كيانيان هم در يك گفت‌وگوی مطبوعاتی، بر همين شباهت تاكيد می‌كند: «من به اين دليل كه شبيه نقاشی بود آن[ها] را روی بوم چاپ كردم و وقتی روی بوم قرار گرفت بيش‌تر شبيه نقاشی شد». خب، به نظر می‌رسد كه در همه آن نوشته‌ها و پچپچه‌ها و گفت‌وگوها، داريم درباره چيزی می‌خوانيم و می‌شنويم كه خود آن‌چنان بی‌‌قدر و منزلت است كه اعتبارش را در شباهت يافتن به نقاشی می‌جويد. اما لطفا ً به من نگوييد كه داريد درباره «عكاسی» حرف می‌زنيد. شما را نمی‌دانم، ولی ما، كه «عكس» را دوست داريم و برای ديدن «عكس» به هر گوشه‌وكناری سرك می‌كشيم، چنان حيات شاداب و سرحال و بی‌شباهت به هر چيز ديگری را در فاصله بين نگاه و بينش و ويزور و لنز و سرعت و حساسيت داريم می‌بينيم كه راستش اصلا ً نمی‌توانيم نسبت‌تان با عكاسی را جدی‌ بگيريم اگر به ما بگوييد «آن عكس خوب است، چون شبيه نقاشی‌ست»! شما می‌توانيد بر آن نمايشگاه‌ها و خريدوفروش‌ها و موفقيت‌ها، هر نام ديگری بگذاريد، اما - درخواست كوچك من اين است - لطف كنيد و به «عكاسی» ما كاری نداشته باشيد.