رازها و دروغ‌ها - دو

جايی در انتهای فيلم «وقتی يك مرد، زنی را دوست دارد»، اندی گارسيا در جمع حاضران يك انجمن مشاوره ترك اعتياد می‌گويد: «همسر من ششصد جور لبخند بلد است كه هر كدامش می‌تواند به هستی آدم روشنايی ببخشد». ثابت كردنش برايم دشوار است، اما گمان می‌كنم اين ديالوگ وقتی نوشته شده كه حضور مگ رايان به عنوان همسر الكلی آقای گارسيا در فيلم قطعی شده. به عبارت ديگر، می‌توانم تصور كنم كه اگر بازيگر ديگری جز خانم رايان اين نقش را بازی می‌كرد، چنين ديالوگی هم نوشته نمی‌شد. زمانی كه دستمزد تام كروز بيست ميليون دلار و در قياس با همتايانش مبلغ كلانی هم بود، می‌گفتند كه تهيه‌كننده‌ها بخش بزرگی از اين مبلغ را به خاطر لبخند‌هايش به او می‌دهند؛ اما خب، به ياد نمی‌آورم كه در هيچ‌يك از فيلم‌هايش، آشكارا به ارزش لبخند او اشاره‌ای شده باشد.
*
من تماشاگر سينما هستم. من آدم خوش‌بختی هستم كه «تماشاگر» سينما هستم. من علاقه‌ای ندارم كه چيزی جز تماشاگر سينما باشم. من دلايل شخصی خودم را برای انتخاب فيلم‌هايی كه تماشا می‌كنم دارم. دلايل من بسيار ساده‌اند. من دلايل ساده خودم را دوست دارم. من نئون را دوست دارم. من انعكاس نئون بر خيابان‌های باران‌‌خورده را دوست دارم. من عينك آفتابی جك نيكلسن را دوست دارم. من از زمان تماشای فيلم «جری مگواير»، دوست‌دار رنِی زلوگر شده‌ام. من خانم زلوگر را آن‌طور كه چشم‌ها را ريز و لب‌هاش را جمع می‌كند دوست دارم. برايم مهم نيست كه نتوانم توضيح دهم كه چرا گری اولدمن را دوست دارم، اما من گری اولدمن را دوست دارم. من لبخند كج و شرم‌گين نيامی واتس را دوست دارم. من بازی‌های بد نيكلاس كيج را نگاه می‌كنم و با خودم می‌گويم كه اين بشر، هرگز بازيگر نخواهد شد؛ من بازی‌های بد نيكلاس كيج را دوست دارم. من اگر اندی مك‌داول را در «جنسيت، دروغ و نوار ويدئو» (و بعدها در «گرين كارد») نديده بودم، همينی نبودم كه حالا هستم؛ من همينی كه حالا هستم را دوست دارم! برای من قابل تصور نيست كه فيلم دوبله‌شده‌ای از نيكول كيدمن ببينم؛ من صدای نيكول كيدمن را دوست دارم. من از زمان تماشای «پل‌های مديسن‌كانتی»، همه پل‌های عالم را دوست دارم. من كلينت ايستوود و مريل استريپ را دوست دارم. من هميشه انتظار دارم كه دوست‌داشتنی‌‌ترين سفيدپوست‌های عالم را در فيلم‌های اسپايك لی ببينم؛ من عاشق متانت آنابلا شيورا در «تب جنگل»، من شيفته مردم‌داری دنی آييلو در «كار درست را انجام بده» هستم. من سيگار نمی‌كشم، اما دوست دارم فصل نهايی «ساعت بيست‌وپنج» آقای لی را بيست‌بار پشت هم ببينم و ته يك پاكت سيگار را در آورم. می‌گويند محله ناتينگ هيل لندن، زيارتگاه عاشقان فيلم «ناتينگ هيل» شده است؛ من می‌گويم چرا سينمای جهان هر روز يك فيلم نمی‌سازد كه هيو گرانت در آن با لهجه انگليسی‌ خودش حرف بزند- آن‌طور كه در «ناتينگ هيل» از عوالم آدم‌های ساده حرف می‌زد و لرزه بر دل خانم جوليا رابرتز می‌انداخت. من چيزی از فيلم «وقتی يك مرد، زنی را دوست دارد» نمی‌دانم؛ من فقط به خاطر اندی گارسيا و مگ رايان، فيلم را از بساط «آقا داريوش» برمی‌دارم. من اندی گارسيا را دوست دارم. من عاشق ششصد جور لبخند مگ رايان هستم...
*
يك‌بار خانم «آهو نمی‌شوی»، پس از تماشای فيلم «شاخ‌به‌شاخ»، در توصيفش نوشته بود: «پوووف‌ف‌ف». بياييم نقد فيلم را به منتقدان واگذاريم و خودمان، پس از تماشای فيلم‌هايی كه به همين دلايل ساده و شخصی دوست‌شان داريم، نفس‌مان را كه در سينه حبس شده است رها كنيم و فقط بگوييم «پوووف‌ف‌ف»، و فكر كنيم كه اگر در همان لحظه بميريم، خوش‌بخت‌ترين مرده عالم هستيم. ما تماشاگر سينما هستيم. زنده‌باد تماشای سينما!