رازها و دروغ‌ها - هفت

در نخستين سال‌های دهه پنجاه ِ خودمان، خانم بسيار جوانی پا به عرصه خوانندگی گذاشتند و به كمك حاميان خود و البته خرده صدا و استعدادی كه داشتند، خيلی زود به شهرت و اعتبار و محبوبيت معقولی هم دست يافتند. اما ايشان پيش از خوانندگی، بخت خود را در بازی‌گری سينما آزموده بود و چند نقش بی‌اهميت در چند فيلم بی‌اهميت‌تر در كارنامه خود داشت كه انگار برای به دست آوردن همان نقش‌های كج‌ومعوج، تن داده بود كه در مرحله حياتی «تست بازيگری»، عكس‌هايی از ايشان گرفته شود كه ظاهراً وجاهت چندانی نداشت. آن عكس‌ها البته به فراموشی سپرده شده بود تا اين كه با تثبيت شهرت خواننده جوان، كسانی كه نگاتيو آن‌ها را در كشوی ميز خود داشتند، برای اين‌كه سروسامانی به زندگی خود بدهند، هزاران نسخه آن‌ها را روانه بازار بسيار داغ حاشيه پياده‌روی خيابان لاله‌زار كردند. دنباله داستان را خودتان می‌توانيد حدس بزنيد: خواننده معروف و آبرومند كنونی، در فاصله برگزاری كنسرت و تمرين ترانه‌های تازه در استوديوها‌ی صدا، بايد دوره می‌افتاد در لاله‌زار، تا عكس‌های خود را جمع كند و يا در پستوهايی تاريك و پردود، برای پس‌گرفتن نگاتيوهای آبروبَر، با آدم‌هايی شرور و خبيث كه شلوارهای پاچه‌گشاد و پيراهن‌های گل‌دار يقه‌خرگوشی به تن داشتند مذاكره كند...
*
... اما اين داستان بلند و آموزنده را به اين خاطر نقل كردم كه كسانی آن را دست به دست برسانند به آقای جانی دپ، تا ايشان هم كسان ديگری را مامور كنند كه هرچه زودتر اين عكس ملوس گل‌به‌دست را كه هيچ تناسبی با هيبت و هيمنه كنونی ايشان ندارد جمع كنند و خانواده بزرگ هواداران را از نگرانی برهانند. تنظيم شكوائيه عليه عكاس‌هايی در سراسر جهان، كه با چنين ايده‌های «ناز»‌ی می‌روند سراغ آدم‌های پرآوازه‌، امری‌ست علی‌حده كه آقای دپ اصلا ً نبايد پشت گوش بيندازند.