نامه دارم - يك

گفته بودم كه هر روز صبح اول اين‌جا را باز می‌كنم و چای‌ام را می‌‌خورم و ليست «‌تو دو‌»ها را می‌گذارم جلويم؟ گفته بودم هزار بار.
من نمی‌دانم دليل بقيه را. دليل خودم يك‌جور دليل دلی است؛ حالم خوب می‌شود وقتی نشانه‌های خوب می‌گيرم از اين بلاگ؛ روزم خوب می‌شود وقتی نوستالژی‌هايم را اول صبح می‌گذاريد جلويم. حالم خوب می‌شود كه می‌بينم طراح مجله سال‌های زندگی‌ام هنوز همان‌قدر خلاقيت دارد كه هر روز به شوقم بياورد، «چيزهای هيجان‌انگيز» بچيند جلوی چشم‌هايم.
شد پنج سال‌؟ ! چه خوب كه. كاش هميشه باشد/باشيد؛ مگر دل‌خوشی ِ‌ ماها ديگر چيست توی اين نقطه كره زمين؟ هان؟
*
نه! سايت نه لطفاً! همين بلاگ خوب است. دست من كه اگر باشد همه چيزهای خوب زندگی‌ام را توی بلاگ و گودر فقيد كلكسيون می‌كنم. بلاگ خيلی فرندلی‌تر است / دلی‌تر است.
*
عزيزيد آقای الدفشن. بيايم شمع‌های‌تان را فوت كنم؟

فرنوش