نامه دارم - نوزده

سلام آقای اولد فشن عزیز،
این نامه‌هایی که دارید به‌قدری دل‌نشین حق مطلب رو ادا کردن که شاید دیگه نیازی به نوشتن این نامه از طرف من نباشه؛ اما بدونید که نوشتنش برای دل خودمه بیش‌تر که یه کاری کنم که چیزی رو که دوسش دارم از دست ندم. یه جورایی ادای دین به خودم.
آقای اولدفشن عزیز شما با وبلاگ پر از رنگ‌تون در واقع به قول خسروشکیبایی فقيد رنگ و روح زندگی رو وارد زندگی بی‌روح امثال ما می‌کنین. من به‌شخصه با نغمه‌های ماشین‌تحریر شما خاطره‌ها دارم، یا حتی یادآوری تولد آدمایی که دوسشون داریم و جاهایی که خیلی نتونستم خودمو کنترل کنم پست فیسبوک‌شون کردم.
عکس‌های در حال‌و‌هوای جمعه‌تون جون میدن واسه این که بشن بک‌گراند دسکتاپ بيست‌وسه اینچی آفیس آدم، که یه عصر دل‌گیر جمعه رو قابل‌تحمل‌تر کنه.
نکنه یهو نخواین دیگه ما شما رو ببینیم. نکنید آقا نکنید. بذارید از رنگی که هر روز تو زندگی‌مون می‌پاشین لذت ببریم.
من خوشم به این که وقتی ریدر رو باز می‌کنم قاب‌بندی‌های پررنگ‌و‌لعاب شما رو ببینم و یه لبخند هم بزنم و برم سراغ درس و مشق.

خوش باشین و همیشه برقرار
تولد وبلاگ‌تون هم مبارک،
عطیه